Fjórir mánuðir

Skrifað 8. maí 2013

Það fyrsta sem yfir móður kemur sem missir er að hana langar að fylgja á eftir.  Ég get ekki alhæft fyrir allar mæður,  en tala fyrir mig sem móður.

Ég sagði prestinum mínum frá þessari hugsun og hún sagði að það væru algeng fyrstu viðbrögð.   Ég viðurkenni líka alveg að það sem gerir lífið bærilegt er sú trú að við komum til með að sameinast á ný, einhvers staðar, einhvern tímann aftur.

Í dag eru liðnir fjórir mánuðir síðan að dóttir mín var úrskurðuð látin,  eftir gífurlega erfiðan aðdraganda.  Dauðinn kom ekki bara á einu augabragði,  heldur tók yfir líf hennar smátt og smátt á nokkrum vikum.

Við sem eftir erum og syrgjum hana lifum þetta einhvern veginn af,  þó oft sé mjög þung aldan.

Ég hef unnið í því með sjálfa mig að “rísa yfir” dauðann.   Þ.e.a.s. njóta þeirra sem eru lifandi og þess sem lífið hefur að bjóða.  Ég á jú yndislega að,  fjölskyldu og vini,  dásamleg hugsandi og þroskuð börn og falleg og dugleg barnabörn.

Það hefur ekki alltaf verið rými fyrir sorgina,  fólk,  atburðir, og lífið sjálft togar í,  stundum af ótrúlegu tillitlsleysi en við það verður ekki ráðið.

Æðruleysisbænin minnir mig á að ég get breytt ýmsu,  en af því ég veit hversu svakalega erfitt getur verið að breyta sjálfri mér og hugsunum mínum,  læt ég mig ekki dreyma um að breyta öðru fólki eða hvernig það hugsar eða hagar sínum málum. –   Það velur hver fyrir sig og fólk situr uppi með sjálft sig og gjörðir sínar.

Mín innri barátta hefur falist í því að velja kærleikann og trúna fram yfir reiði eða ótta.  Sjá elskuna innra með mér en forðast hatur og gremju.

Það reynir mjög á,  vegna þess að þó ég vilji trúa að góðir hlutir gerist,  sem vissulega gerast,  þá gerast líka vondir hlutir og erfiðir.   Þeim verðum við að taka á móti,  – ráðum þeim ekki – taka á móti þeim,  líka af æðruleysi.

Þær hörmungarfréttir bárust okkur sl. laugardag að bróðir mannsins míns hefði kvatt þessa jarðvist.

Það er of stutt á milli í einni fjölskyldu,  án þess að ég hafi um það fleiri orð hér.

Þrátt fyrir djúpa sorg og þetta stóra áfall sem hefur nú dunið á,  þá eru líka góðir hlutir að gerast.

Lítið hús,  heimili í Vesturbænum,  er í pípunum – og þá hef ég möguleika að safna saman þeim sem finnst of langt að keyra hingað á Hvanneyri í heimsókn. –   Þá er stutt fyrir börnin mín og börnin bóndans að koma í sunnudagslæri eða grill í sumarsólinni.

Ég veit fátt yndislegra en sameinaða fjölskyldu.

Henrik kemur til Íslands í byrjun júlí með barnabörnin og verða þau tvær vikur,  og ég er búin að taka frá yndislegu Lindarbrekku í viku.  Ég kíkti þangað uppeftir um páskana,  opnaði handahófskennt eina af gestabókunum og þar var ljóð eftir Evu Lind, – tilviljun?

Ég trúi ekki á tilviljanir – og kannski þarf ég ekki að bíða eftir sameiningunni,  kannski eru hin látnu með okkur,  þó sú birtingarmynd sé öðruvísi en við þekkjum.

Fjórir mánuðir eru ekki langur tími,  en samt eilífð.  Margir þröskuldar yfirstignir,  og margir enn óyfirstignir,  en með hjálp engla,  bæði mennskra og guðlegra er allt hægt.

Bóndi minn stendur í ströngu núna á erlendri grund og treysti ég því að englarnir séu hans verndarar á göngunni  ❤

Við göngum aldrei ein.